Nieuwjaarscocnert in Boedapest

Gelukkig nieuwjaar! Boldog új évet!
Oud en nieuw heb ik in Boedapest doorgebracht en daar heb ik op 1 januari aan een zeer bijzonder concert meegedaan waar ik graag over wil vertellen.
Het koor waarin ik zing was uitgenodigd om mee te doen aan het grootse concert van de (in Hongarije) beroemde violist Mága Zoltán. Sinds 2009 geeft deze Roma violist een concert op nieuwjaarsdag, voor een publiek van 13.000 mensen. En niet zomaar mensen: er komen ministers en andere belangrijke mensen, en kaartjes kosten meer dan honderd euro. Je moet je bij dit concert een soort André Rieu show voorstellen: vier uur muziek en dans, de vrouwen in het orkest droegen chique jurken en Mága Zoltán en sommige andere belangrijke gasten arriveerden per koets in de arena.
En wij moesten daar dus zingen, samen met nog een aantal koren. We hadden vijf korte liedjes ingestudeerd: vier eenstemmige en één meerstemmige. Later bleek dat we ook nog het Hongaarse volkslied moesten zingen.
Om elf uur ’s ochtends moesten we in de arena zijn en rond twaalf uur begon de repetitie. Eerst in de grote zaal waar we ons ook moesten omkleden, later ook op het podium. Daar werden we eerst van links naar rechts en van voor naar achter geplaatst tot we allemaal goed stonden. Daarbij maakte het niet uit of alten en sopranen door elkaar stonden, het ging erom dat we van groot naar klein stonden.
Rond half twee begon de podiumrepetitie met het orkest. En wat bleek toen? We mochten voor vier van de zes liederen geen bladmuziek gebruiken! Voor de Hongaren geen probleem want we zongen een aantal bekende liederen: het Europese volkslied (in het Hongaars), het Hongaarse volkslied en drie korte volksdeuntjes. Maar voor mij en Tobias (een van de andere vrijwilligers die ook in het koor zingt) was het een ramp want we hadden geen idee van de teksten. Dus na de lunch, die we pas om drie uur kregen, hebben we als een gek geprobeerd al die teksten in ons hoofd te stampen. Voor twee liederen ging dat redelijk, maar ik kon ze niet in tempo zingen. Van twee andere heb ik slechts wat woorden onthouden.
Om vijf uur was er nog een zaalrepetitie over hoe we aan het einde van het concert moesten staan. Daarna moesten we ons omkleden (zwarte rok, witte blouse) en om zeven uur stonden we klaar voor de opening. Samen met iemand anders moest ik als eerste op. Het geheel had wel wat weg van het CM-concert bij Qlimax: de drukte backstage, de hoeveelheid mensen in de zaal…Maar het was enigszins beschamend dat ik de tekst niet kende. We zongen bij de opening van het programma en ook aan het einde van de eerste helft en de opening van de tweede helft. De rest van de tijd stonden we backstage en konden we alles volgen. Tijdens de tweede helft, tegen tienen, kregen we ook nog een avondmaaltijd. Het concert bestond uit een mix van klassieke muziek, opera, popmuziek, dans, vuurwerk en laserstralen.
Het geheel was om kwart over elf afgelopen. Een dezer dagen wordt het op tv uitgezonden. Als je nu alvast een voorproefje wilt hebben van hoe het ongeveer was: op http://www.rtlklub.hu/musorok/fokusz/videok/233223 kun je wat korte stukjes zien. Ik ben in beeld op 0.55 en het koor als geheel op 1.03, 2.19 en 3.49.

De jaarwisseling vieren in Boedapest is trouwens niet heel erg bijzonder. We waren de 31ste al gekomen en vierden Oud & Nieuw dus in Boedapest. Volgens goed Hongaars gebruik zaten we om acht uur ’s avonds al aan de pálinka (sterke drank; de mannen van het koor dronken het zelfs de volgende ochtend al voordat de repetitie begon). Vervolgens wilde een grote groep van het koor naar een park dicht bij ons hotel om daar het nieuwe jaar in te luiden. Maar Tobias en ik dachten dat het leuk zou zijn om naar de Donau te gaan om daar naar het vuurwerk te kijken. Nou, dat viel vies tegen. Wat we zagen waren veel dronken buitenlanders (vooral veel Duitsers) en bedroevend weinig vuurwerk. Ik had van een stad als Boedapest toch wel meer verwacht. Maar goed, je kunt niet alles hebben. Het was in ieder geval zeker de moeite waard geweest dat we mee konden doen aan het concert.
Toen we vanmorgen terug naar huis reden, stopten we trouwens bij de Tesco, een grote supermarkt. Dat is een ander vreemd gebruik van de Hongaarse Oekraïners hier: ze zijn verslaafd aan de Tesco. Als ze in Hongarije zijn en er is tijd, dan kan een bezoekje aan de Tesco zeker niet worden overgeslagen. Ach, ieder land zo zijn eigen gewoontes!