Kleine succesjes
Blijf op de hoogte en volg Annika
07 Juli 2014 | Oekraïne, Berehove
Ik bezoek een aantal oudere vrouwen die elkaar al lang kennen. Ida néni, Jolinka néni en een andere Jolinka néni. Ik zal de eerste voor het gemak Jolinka K en de tweede Jolinka B noemen. Ze zaten vroeger naast elkaar in de kerk en gingen samen naar de Bijbellessen. Nu gaat alleen Ida (86) nog naar de kerk. Jolinka K (85) ligt al meer dan zeven jaar in bed. Ze kan er wel uit maar is sinds ze ziek is nooit verder gekomen dan de tuin. Jolinka B (91) is bijna blind en komt ook niet meer buiten de tuin. Ze zien elkaar dus eigenlijk niet meer.
Aan het begin van mijn jaar hier had ik het er met Ida néni al over dat het toch mooi zou zijn als ze die anderen weer een keer op kon zoeken. Ik zei dat ik wel een keer met haar mee wilde gaan en dat leek haar een goed plan. Maar het was winter, of ze was moe of er was iets anders waardoor het maar nooit doorging. Tot ze me op een dag vertelde dat ze zelf naar Jolinka K was geweest. Ik was erg blij om dat te horen! De drie vrouwen wonen namelijk ook erg dicht bij elkaar en met wandelstok kan Ida néni dat eigenlijk prima zelf lopen. Ze was alleen al een jaar niet meer bij Jolinka K geweest en al drie of vier jaar niet meer bij Jolinka B. Maar goed, het bezoeken van Jolinka K was dus al gelukt zonder mijn hulp. Bleef alleen Jolinka B nog over. Het duurde en duurde maar tot ik twee weken geleden tegen haar zei: ik ben nog drie weken hier, we moeten opschieten als we nog samen naar Jolinka B willen! En toen was het ineens prima en kon ik vorige week een afspraak maken met de dochter van Jolinka B. Als zij namelijk niet thuis is, kunnen we het huis niet in want Jolinka B kan zelf de deur niet opendoen.
Afgelopen vrijdag zijn we langs geweest. Het was heel mooi om te zien hoe de twee vrouwen elkaar begroetten. Ik kon het gezicht van Ida néni niet zien, maar dat van Jolinka néni straalde helemaal. Ik was erg blij dat het uiteindelijk toch is gelukt om die twee vrouwen samen te brengen!
Dan is er ook een mooi verhaal over Jolinka K. Dit jaar hebben we vier keer een ouderenmiddag gehad bij de kerk en na de derde keer hoorde Jolinka dat het mogelijk was om met een auto gebracht en gehaald te worden. Ze was toen best verdrietig dat niemand haar had gevraagd en ik beloofde haar dat ze de volgende keer kon komen. Ze was daar toen (in maart geloof ik) al heel blij over, maar het geluk bereikte een hoogtepunt toen ze vorige week zondag fit genoeg bleek om ook daadwerkelijk te komen! Na zeven jaar was ze eindelijk weer tussen andere mensen.
Omdat ze bijna de hele dag in bed ligt, was ik bang dat het te vermoeiend zou zijn voor haar om twee tot drie uur te moeten zitten, maar ze wilde het wel proberen. Alle ouderen zaten in de kerkbanken die in de gemeenschapsruimte staan, maar voor Jolinka néni heb ik een stoel vooraan neergezet. Daar heeft ze prima kunnen zitten en ze heeft zich de hele middag uitstekend vermaakt. Wat was ze blij! En ik ook :).
En het laatste succesje betreft Erzsika néni. Zij komt ook al twee jaar niet meer in de kerk en ook nauwelijks buiten haar huis. Waarom? Geen idee eigenlijk. Ze schaamt zich voor hoe ze loopt (een beetje instabiel, ze is ook de jongste niet meer), ze is bang dat mensen haar huis leegroven als ze er niet is, of haar kapsel zit niet goed. En ik geloof dat er in de kerk weleens wat is gezegd waardeoor ze zich persoonlijk aangevallen voelde. Maar ik geloof dat ze het desondanks toch wel vervelend vond dat ze nooit meer buiten kwam. Toen was er een paar weken geleden de evangelisatieweek waarover ik in mijn vorige blog schreef. Ik ben daar de eerste dag toen samen met haar en een vriendin van haar (Eliszka néni, die ik ook bezoek) heen gegaan. Dat ging eigenlijk prima en de andere dagen is ze óf alleen, óf samen met Eliszka néni gegaan. Ze ontdekte toen dat ze het eigenlijk toch nog best kon en sindsdien is ze al een aantal keer alleen naar de markt gegaan, naar de kapper geweest en ze is zelfs ook weer naar de kerk gegaan. Ik vind het bijzonder om deze mooie momenten in het leven van deze vrouwen mee te maken (en stiekem ben ik ook wel een beetje trots dat ik daaraan heb weten bij te dragen).
Aan het begin van mijn jaar hier had ik het er met Ida néni al over dat het toch mooi zou zijn als ze die anderen weer een keer op kon zoeken. Ik zei dat ik wel een keer met haar mee wilde gaan en dat leek haar een goed plan. Maar het was winter, of ze was moe of er was iets anders waardoor het maar nooit doorging. Tot ze me op een dag vertelde dat ze zelf naar Jolinka K was geweest. Ik was erg blij om dat te horen! De drie vrouwen wonen namelijk ook erg dicht bij elkaar en met wandelstok kan Ida néni dat eigenlijk prima zelf lopen. Ze was alleen al een jaar niet meer bij Jolinka K geweest en al drie of vier jaar niet meer bij Jolinka B. Maar goed, het bezoeken van Jolinka K was dus al gelukt zonder mijn hulp. Bleef alleen Jolinka B nog over. Het duurde en duurde maar tot ik twee weken geleden tegen haar zei: ik ben nog drie weken hier, we moeten opschieten als we nog samen naar Jolinka B willen! En toen was het ineens prima en kon ik vorige week een afspraak maken met de dochter van Jolinka B. Als zij namelijk niet thuis is, kunnen we het huis niet in want Jolinka B kan zelf de deur niet opendoen.
Afgelopen vrijdag zijn we langs geweest. Het was heel mooi om te zien hoe de twee vrouwen elkaar begroetten. Ik kon het gezicht van Ida néni niet zien, maar dat van Jolinka néni straalde helemaal. Ik was erg blij dat het uiteindelijk toch is gelukt om die twee vrouwen samen te brengen!
Dan is er ook een mooi verhaal over Jolinka K. Dit jaar hebben we vier keer een ouderenmiddag gehad bij de kerk en na de derde keer hoorde Jolinka dat het mogelijk was om met een auto gebracht en gehaald te worden. Ze was toen best verdrietig dat niemand haar had gevraagd en ik beloofde haar dat ze de volgende keer kon komen. Ze was daar toen (in maart geloof ik) al heel blij over, maar het geluk bereikte een hoogtepunt toen ze vorige week zondag fit genoeg bleek om ook daadwerkelijk te komen! Na zeven jaar was ze eindelijk weer tussen andere mensen.
Omdat ze bijna de hele dag in bed ligt, was ik bang dat het te vermoeiend zou zijn voor haar om twee tot drie uur te moeten zitten, maar ze wilde het wel proberen. Alle ouderen zaten in de kerkbanken die in de gemeenschapsruimte staan, maar voor Jolinka néni heb ik een stoel vooraan neergezet. Daar heeft ze prima kunnen zitten en ze heeft zich de hele middag uitstekend vermaakt. Wat was ze blij! En ik ook :).
En het laatste succesje betreft Erzsika néni. Zij komt ook al twee jaar niet meer in de kerk en ook nauwelijks buiten haar huis. Waarom? Geen idee eigenlijk. Ze schaamt zich voor hoe ze loopt (een beetje instabiel, ze is ook de jongste niet meer), ze is bang dat mensen haar huis leegroven als ze er niet is, of haar kapsel zit niet goed. En ik geloof dat er in de kerk weleens wat is gezegd waardeoor ze zich persoonlijk aangevallen voelde. Maar ik geloof dat ze het desondanks toch wel vervelend vond dat ze nooit meer buiten kwam. Toen was er een paar weken geleden de evangelisatieweek waarover ik in mijn vorige blog schreef. Ik ben daar de eerste dag toen samen met haar en een vriendin van haar (Eliszka néni, die ik ook bezoek) heen gegaan. Dat ging eigenlijk prima en de andere dagen is ze óf alleen, óf samen met Eliszka néni gegaan. Ze ontdekte toen dat ze het eigenlijk toch nog best kon en sindsdien is ze al een aantal keer alleen naar de markt gegaan, naar de kapper geweest en ze is zelfs ook weer naar de kerk gegaan. Ik vind het bijzonder om deze mooie momenten in het leven van deze vrouwen mee te maken (en stiekem ben ik ook wel een beetje trots dat ik daaraan heb weten bij te dragen).
-
07 Juli 2014 - 22:21
Welmoed:
Hoi Annika,
Wat een ontroerend verhaal zo, nog aan het einde van je jaar daar. Je had het er al een paar keer over gehad dat je de néni's bij elkaar wilde brengen en wat fijn dat het je toch nog gelukt is. Soms kan je iemand net dat laatste zetje geven! En natuurlijk ben je dan zelf ook blij.
Welmoed -
07 Juli 2014 - 23:10
Ineke Grootemaat:
Nou wat een successen! Hartstikke mooi, dat je de vrouwen bij elkaar hebt kunnen brengen. Kun je eigenlijk wel naar huis???? Maar ik kan me ook voorstellen dat je graag naar huis gaat hoor. Ik vind het nog steeds mooi om je via je blog te kunnen volgen.
Nog veel succes de komende drie weken!
Hartelijke groet uit Venray
Ineke -
09 Juli 2014 - 13:03
Marian:
Kleine succesjes? Voor deze neni's zijn het heel grote successen! Wat fijn voor jou en voor hen dat het is gelukt. Ik hoop dat je heel veel van dit soort mooie herinneringen mee kunt nemen na je jaar in de Oekraine. Jammer dat het daar nu zo onrustig is, zodat je niet nog wat kunt reizen. In elk geval heb je veel te vertellen als je weer thuis bent. Ik hoor de verhalen graag van je!
groetjes, en tot snel,
Marian -
09 Juli 2014 - 16:53
Marjanne Buning:
Hoi Annika,
Mooi dat het gelukt is om de twee vrouwen bij elkaar te brengen! En de andere dingen die zijn gebeurd! Mooi dat door jou heen dit is gelukt en dat dit de laatste weken allemaal nog gebeurd! Zien we je ng voordat je weggaat? Zou leuk zijn! Groeten van Marjanne -
09 Juli 2014 - 20:50
Annika:
Ach, kleine succesjes, grote successen, het is maar net hoe je het noemt :)
@ Marjanne, ja lijk me leuk om jullie nog een keer te zien! Misschien van het weekend? Leuk ook dat je mijn blog hebt gevonden! -
09 Juli 2014 - 20:57
Winfried:
Hallo Annika,
't zal al bijna je laatste reisverslag zijn, maar ik vond het erg leuk om te lezen. Fijn dat je het gevoel een wezenlijke bijdrage te hebben geleverd, daar kun je met voldoening op terugkijken. Nog even en dan is het afscheid nemen, en dan neem je dit allemaal met je mee. Goede reis en tot ziens in Nederland,
groetjes,
winfried -
17 Juli 2014 - 16:57
Adinda:
Hey Annika,
Zo zie je maar hoe kleine dingen voor ons, voor anderen van zeer grote betekenis kunnen zijn! Heel mooi en ontroerend dat je dat voor die vrouwen kon regelen.
Groetjes,
Adinda
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
