Hongaars, zingen en interessante gewoontes

Ik krijg veel vragen over hoe het met mijn Hongaars gaat. Nou, dat hangt er vanaf aan wie je het vraagt. De ouderen die ik bezoek zeggen regelmatig dat ik het steeds beter spreek. Dat gevoel heb ik zelf ook wel. Ik begrijp in ieder geval vaak echt veel van wat de mensen zeggen, maar het is nog erg moeilijk om terug te praten.
Helaas krijgen we soms van andere mensen te horen dat we het Hongaars niet goed genoeg beheersen. We worden vergeleken met de vorige vrijwilligers die – in ieder geval in juli – erg goed Hongaars spraken. Dat is soms wel eens lastig.
Maar goed, ik wil niet al te veel klagen in dit blog, daar is het misschien niet de beste plek voor. O ja, en voor iedereen die denkt dat ik Harry Potter in het Hongaars helemaal begrijp: wees gerust, ik begrijp hele stukken niet, maar doordat ik het verhaal ken, is het redelijk te volgen.

Iets leuks dan: twee weken geleden hadden we onze laatste les Hongaars en vorige week dinsdag hadden we er een tentamen over. Oké, dat is niet het meest leuke, maar daarna zijn we met z’n allen (zeven vrijwilligers en twee coördinatoren) naar het huis van Magdi (een van onze coördinatoren) gegaan. Magdi had een lekkere maaltijd bereid en daarna hebben we kerstmis gevierd. We hadden lootjes getrokken en cadeautjes voor elkaar gekocht. Die hebben we uitgewisseld en daarna hebben we kerstliedjes gezongen en spelletjes gespeeld. Het was een erg gezellige, ontspannen avond.
Ik mis het kerstzingen met CM nu wel, maar gelukkig doen ze hier de 25ste iets soortgelijks. Vanmiddag hadden we een supersnelle repetitie om wat kerstliedjes erin te stampen en woensdag gaan we de stad in om (ik geloof bij mensen thuis) kerstliedjes te zingen.

En nu ik toch over zingen schrijf: het kerkkoor waarin ik zing heeft een zeer bijzondere manier van repeteren. Afgelopen donderdag was er aan het begin van de repetitie maar een man of zeven (van de ongeveer 20), dus besloot de dirigente om maar gewoon zonder in te zingen te beginnen. Na een half uur waren er wat meer mensen en zongen we alsnog in. Daarna werd er ineens tien minuten gediscussieerd over een aantal zaken, we zongen nog tien minuten, en toen was de repetitie over. De bassen hadden denk ik in totaal tien minuten gezongen…Maar goed, we hebben allang geleerd om tegen onszelf te zeggen: “this is not your country”. Een heleboel dingen gaan anders dan ik in Nederland gewend ben. Na vier maanden weet ik dat wel, maar toch blijf ik me over veel dingen nog regelmatig verbazen.

Zoals bijvoorbeeld (oké, ik weet dat je niet “zoals bijvoorbeeld” hoort te zeggen, maar het klinkt nou eenmaal lekker) afgelopen weekend. We waren met een groep van 32 jongeren op een soort kamp. Er waren veel worshipsongs en preken, maar gelukkig ook spelletjes (gelukkig want van de preken versta ik niets). Maar wat zo apart was: na elke maaltijd zeiden alle studenten tegelijk: “hartelijk dank voor het ontbijt/de lunch/het avondeten. Het was erg lekker en (…)” (het laatste deel verstond ik niet). Het klonk als een opdreunversje van school en waarschijnlijk was het dat ook. Ik heb van andere vrijwilligers, die op scholen werken, begrepen dat het daar ook na elke maaltijd gebeurt. Maar het was erg grappig om te merken dat dat er zo ingebakken zit dat studenten het nog steeds doen.

Morgenavond, kerstavond, zijn we uitgenodigd bij de hoofdpastor thuis om daar te dineren en lekkers te eten. We proberen er nog een drie- of vierstemmig liedje in te stampen omdat ze verwachten dat we iets voor ze zullen zingen, maar ik ben benieuwd of dat gaat lukken. Voor kerst heb ik niet echt plannen, behalve dan ’s avonds kerstliedjes zingen. We zijn met zes vrijwilligers in een verder verlaten studentenhuis, dus we kunnen het hier gezellig maken.

Ik zal zien of ik over een paar dagen weer een blog schrijf, over kerst, en anders wordt het in 2014. Voor iedereen in ieder geval fijne kerstdagen en voor de zekerheid ook maar alvast een gelukkig Nieuwjaar! En nee, het wordt geen witte kerst hier, het is een graad of 6 nu. Helaas…