En toen was het al weer voorbij...

Het zit er op! Mijn spullen zijn gepakt, de kamer is bijna schoon (Tabita maakt het daar verder af) en de treintickets zijn binnen. Na elf maanden Oekraïne ga ik weer naar huis. Het dringt eigenlijk maar af en toe tot me door dat het nu echt voorbij is. De afgelopen weken was ik vooral heel druk met de laatste dingetjes regelen, laatste spulletjes kopen en overal tot ziens zeggen. Ik heb de afgelopen weken met elke néni die ik bezocht een foto gemaakt. Die heb ik vorige week af laten drukken en vrijdag, maandag en vandaag heb ik ze rondgebracht. De mensen waren er allemaal erg blij mee en van de meesten kreeg ik ook nog eens een cadeautje. Een geborduurd kussensloop, kanten onderzetters, chocola, een armband, een broche, echt van alles. Misschien niet allemaal mijn smaak maar het gaat om het idee dat ik aan ze zal blijven denken als ik weer terug in Nederland ben. En dat zal ik ook zeker doen.

Vorige week zijn we ook met z’n allen lang geweest bij alle zeventien ouderen bij wie we lunch rondbrachten. We hebben met iedereen steeds een groepsfoto gemaakt, zodat we ook hen een kleine herinnering konden geven. Helaas deden we dat op woensdag, toen het ’s middags een paar keer heeft gestortregend. Je ziet ons op elke foto dus natter en natter worden… Maar het was leuk!

Op donderdag hebben we gekookt voor de mensen die ons het meest geholpen hebben: Zsóka (onze mentor), Laci (die ons heel veel met het werk geholpen heeft) en zijn vrouw en Rózsika néni (die altijd voor ons kookte). Het was erg gezellig en ook van Laci hebben we nog een klein cadeautje gekregen.

Nu nog wat drinken met z’n allen, dan morgenochtend voor de laatste keer naar de kerk en rond een uur of negen gaan we dan op weg. Ik ga met de trein, dus ik ben wel even onderweg. Donderdag rond een uur of twee hoop ik weer in Nederland te zijn!

Ik denk dat ik nog wel een blog schrijf als ik weer terug ben, maar voor nu in ieder geval: iedereen hartelijk bedankt voor het lezen en meeleven!