Roma (zigeuners)

De vorige keer schreef ik dat ik naar de kerk in het Roma kamp zou gaan. Daar zijn we geweest en het was een erg positieve ervaring. De dienst werd gehouden in een ruimte waar zo’n vijftig mensen in passen. Er was een klein podium waar de muzikanten op stonden en waar later de dominee de preek hield. De mannen en de vrouwen zitten normaal gesproken gescheiden, dus wij gingen in eerste instantie ook uit elkaar. Maar de dominee kwam naar ons toe en zei dat we vooraan moesten gaan zitten, in het mannengedeelte. Hij stuurde een aantal mannen weg en wij moesten op de kleine kleuterstoeltjes gaan zitten. In de ruimte stonden slechts kleuterstoelen en lage banken. Een aantal mensen moest tijdens de dienst ook blijven staan.
Toen we binnenkwamen was de gemeente al aan het zingen. Ik weet niet precies wat voor soort dienst het was, maar er waren veel worshipliederen en tijdens de preek was het toegestaan om commentaar te leveren. Ook werd er vaak ‘amen’ tussendoor geroepen en aan het einde van de dienst mochten de mensen die ziek waren of problemen hadden naar voren komen om gezegend te worden.
Tijdens de preek werden er vaak bijbelverzen aangehaald. Ik had mijn bijbel meegenomen en de man voor mij hielp me steeds om het juiste vers te vinden. Erg aardig.
Na afloop van de dienst is het daar de gewoonte dat mannen elkaar allemaal de hand schudden en vrouwen elkaar omhelzen. Maar een aantal mannen schudden ook mij de hand. Dat was bijzonder, want verder gebeurt dat hier nooit.
Het was dus een zeer geslaagd bezoek. De gemeente leek veel opener en gelukkiger met hun geloof dan de mensen in de kerk waar ik elke dag heen ga. Daar is het veel calvinistischer. Ik denk dus dat ik nog wel een aantal keer terug zal gaan dit jaar.

Vorig weekend had ik ook een ervaring met de Roma gemeenschap, hoewel op een heel andere manier: op woensdag kreeg ik een uitnodiging voor een seminar van Phiren Amenca, een organisatie die Roma en niet-Roma vrijwilligers en organisaties met elkaar in contact brengt. Dat seminar was van vrijdag t/m zondag in Boedapest. Daar wilde ik wel heen (al was het maar om weer een keer naar Boedapest te gaan!), dus ik heb gauw mijn werk afgezegd voor vrijdag en zijn we met z’n drieën (Francesco ging ook naar het seminar en Tobias wilde Duitse vrijwilligers opzoeken) naar Boedapest getogen.
Omdat het seminar pas laat was georganiseerd en er ook geen subsidies voor waren, waren we maar met een klein groepje en overnachtten we in het kantoor van Phiren Amenca. Maar dat was geen probleem, het was juist extra leuk. We waren in totaal met negen mensen, allemaal met een andere nationaliteit (oké, er waren twee Hongaren, maar van twee verschillende Roma-groepen). Op vrijdag hebben we kennis gemaakt en aan elkaar verteld hoe de situatie is voor Roma in de landen of regio’s waar we op dat moment verbleven of waar we vandaan kwamen. ’s Avonds zij we uit geweest in Boedapest. We zijn in twee leuke bars geweest, en in de tweede was een zigeunerband. Geheel in de stijl van het seminar dus.
Op zaterdag hebben we het gehad over stereotypen, hoe het komt dat het zo moeilijk is om stereotyperingen te veranderen, Roma-discriminatie en hoe daar mee om te gaan, en we hebben wat woordjes Romanes (de taal van de Roma) geleerd. Het was een lange, maar erg leerzame en interessante dag. ’s Zondagochtend hebben we nog wat verder gepraat over hoe we in ons vrijwilligerswerk met Roma, discriminatie en stereotyperingen om kunnen gaan en ’s middags gingen we weer naar huis. Het was een vermoeiend, maar inspirerend weekend!

Helaas had ik vandaag een wat minder positieve ervaring met twee Roma kinderen. Ik heb sinds kort een groep kinderen op zaterdag met wie ik Nederlands oefen. Ze gaan namelijk een keer per jaar via een organisatie naar Nederland op vakantie (ik zal daar later nog wel meer over schrijven). We waren een spelletje aan het spelen in een van de ruimtes van de kerk, toen ineens twee Roma meisjes naar binnen kwamen. Ze wilden niet meer naar buiten en een van hen rende zelfs verder het gebouw in. Ik wist niet goed wat ik moest doen. Normaal gesproken zou ik proberen ze met woorden te overtuigen dat ze weg moesten gaan, maar daar spreek ik niet genoeg Hongaars voor. De kinderen van mijn groep schoten me te hulp door achter de meisjes aan te rennen en ze weg te jagen. Niet ideaal, maar het werkte in ieder geval. Hoewel; ze gingen niet echt weg: ze probeerden alsnog binnen te komen. Toen heb ik ons maar ingesloten door de deur van binnen op slot te draaien. Het was jammer dat het zo moest gaan: dat die kinderen ervoor zorgden dat ik me niet veilig voelde en dat ik tegelijkertijd ook niet wil dat de kinderen met wie ik Nederlands aan het oefenen was zien dat ik negatief reageer op Roma. Ik heb later nog geprobeerd de meisjes terug te vinden om ze proberen duidelijk te maken dat ik best met ze wil praten, maar dat ze niet binnen mogen komen, maar ik kon ze helaas niet meer vinden. Misschien dat het morgen of een andere dag lukt. Want het zou fijn zijn als ik die kinderen niet meer hoef te verjagen.