Op bezoek bij de néni's
Blijf op de hoogte en volg Annika
30 September 2013 | Oekraïne, Berehove
Hallo allemaal,
Allereerst bedankt voor de reacties elke keer op mijn weblog. Het is leuk en goed om te weten dat er mensen met mij meeleven en –lezen.
Het is inmiddels alweer bijna drie weken geleden dat ik mijn laatste update heb geplaatst. De vorige keer schreef ik dat we nog geen werk hadden. Daar begint nu wel echt verandering in te komen. We hebben ons werkschema inmiddels gekregen en hoewel we lang niet alles doen wat daarop staat, zijn we wel echt begonnen met het bezoeken van oude vrouwen (en een enkele oude man). Elke oude(re) vrouw wordt hier néni genoemd en elke oude man bacsí. Je plakt dat woord achter de voornaam van de persoon in kwestie. Er zijn hier bijvoorbeeld veel vrouwen die Rozsiká heten en wij noemen hen dus Rozsikánéni. Ik dacht eerst dat dat woord alleen voor de echt oude vrouwen wordt gebruikt, maar je blijkt het in het algemeen voor elke vrouw die duidelijk ouder is dan jij te kunnen gebruiken. Zo waren we vorige week met Timi – de jongerenwerker van de kerk – op een middelbare school voor een soort Bijbelstudie-uurtje en ik hoorde een van de leerlingen zeggen: ‘Timinéni’. Navraag bij Timi leerde dat dit normaal was.
De afgelopen weken zijn we een aantal keer met Laci (de diaconaal werker) mee geweest naar de néni’s. Het kwam er meestal op neer dat hij tussen de twintig minuten en driekwartier met de dames aan het praten was en wij zaten te luisteren, maar soms stelden ze ons ook een vraag en probeerden we zo goed en zo kwaad als het ging antwoord te geven. En vandaag was onze eerste echt spannende dag: we moesten elk alleen naar een néni om daar te kletsen. Dat was best spannend want mijn Hongaars is nog steeds niet zo best. Ik ken nu behoorlijk wat woorden en als Laci ons iets vertelt begrijp ik een heleboel, maar zelf zinnen vormen is heel andere koek. Toch heb ik het er best aardig vanaf gebracht, al zeg ik het zelf. Ik heb met de vrouw in kwestie – ze was 81 geloof ik – en ook een tijdje met haar dochter van 51 gesproken over haar familie, mijn familie, over het feit dat haar kleinzoon die dag jarig was (joepie, ik kreeg zelfgebakken taart!) en over haar bril. Ze droeg namelijk een bril die niet veel hielp. Ik vroeg of ze mijn bril wilde proberen en toen bleek ze ineens veel beter te kunnen zien. Best triest dus dat ze een behoorlijk sterke bril nodig heeft maar dat daar blijkbaar geen geld voor is.
Verder ben ik afgelopen woensdag t/m zondag in Slavske geweest, een plaats hier 2,5 uur vandaan voor de on arrival training van EVS. Ik zag er eerst een beetje tegenop omdat ik al een on arrival training in Beregszász had gehad en ook al een goede voorbereidingstraining van Togetthere, maar de training bleek uiteindelijk erg leuk en ook nog eens nuttig te zijn. Dat was vooral gister het geval. We moesten toen bedenken wat voor eigen initiatieven we in onze projecten wilden inbrengen en we moesten een plan opstellen hoe we dat wilden doen. Nou hebben wij een behoorlijk vastgesteld programma, maar ik heb toch wat goede ideeën op kunnen doen die ervoor zorgden dat ik direct weer meer gemotiveerd was om aan de slag te gaan. Het nadeel van al die weken met nauwelijks werk is namelijk dat je op een gegeven moment ook niet zo’n zin meer hebt om aan het werk te gaan. Verder was het leuke van die training dat we nu contacten hebben in de grote steden van Oekraïne (Lviv, Kiev, Odessa) en Moldavië (Chisnau).
Nog even over ons werkschema: dat begint elke dag om 8.00 uur met een kerkdienst. We zijn niet verplicht daar heen te gaan, maar we hebben al gemerkt dat het zeer gewaardeerd wordt als we wel komen. Elke keer dat een van ons niet gaat, wordt er gevraagd waar diegene was. Tot nu toe ben ik nog niet zo vaak geweest omdat we ook nog niet aan het werk waren, maar het is ergens wel een fijn begin van de dag. Dus waarschijnlijk zit ik het komende jaar flink wat dagen in de kerk. Zo ’s ochtends vroeg zijn er beduidend minder mensen (een man of 30) dan op zondag tijdens de gewone dienst (een paar honderd). Het valt dan ook extra op als we er wel of niet zijn.
Na de dienst, om half negen, is er een soort van korte briefing waarin ons verteld wordt wat de bijzonderheden van de dag zijn. Althans, zo gaat het in theorie. In praktijk wachten we op Laci en vertrekken we ergens tussen half negen en negen uur naar de néni’s. Dan werken we tot een twaalf uur, hebben een warme lunch en ’s middags werken we van een tot vier. Maar nogmaals, dit is de theorie. De praktijk is elke dag anders, maar daar raken we aan gewend. Dan zijn er ’s avonds de verschillende jeugdgroepen van de kerk waar we heen kunnen. Ik denk niet dat ik alle groepen ga volgen, maar een of twee waarschijnlijk wel.
Al met al zijn onze weken de laatste tijd best goed gevuld zodat er nauwelijks meer tijd voor verveling is!
Allereerst bedankt voor de reacties elke keer op mijn weblog. Het is leuk en goed om te weten dat er mensen met mij meeleven en –lezen.
Het is inmiddels alweer bijna drie weken geleden dat ik mijn laatste update heb geplaatst. De vorige keer schreef ik dat we nog geen werk hadden. Daar begint nu wel echt verandering in te komen. We hebben ons werkschema inmiddels gekregen en hoewel we lang niet alles doen wat daarop staat, zijn we wel echt begonnen met het bezoeken van oude vrouwen (en een enkele oude man). Elke oude(re) vrouw wordt hier néni genoemd en elke oude man bacsí. Je plakt dat woord achter de voornaam van de persoon in kwestie. Er zijn hier bijvoorbeeld veel vrouwen die Rozsiká heten en wij noemen hen dus Rozsikánéni. Ik dacht eerst dat dat woord alleen voor de echt oude vrouwen wordt gebruikt, maar je blijkt het in het algemeen voor elke vrouw die duidelijk ouder is dan jij te kunnen gebruiken. Zo waren we vorige week met Timi – de jongerenwerker van de kerk – op een middelbare school voor een soort Bijbelstudie-uurtje en ik hoorde een van de leerlingen zeggen: ‘Timinéni’. Navraag bij Timi leerde dat dit normaal was.
De afgelopen weken zijn we een aantal keer met Laci (de diaconaal werker) mee geweest naar de néni’s. Het kwam er meestal op neer dat hij tussen de twintig minuten en driekwartier met de dames aan het praten was en wij zaten te luisteren, maar soms stelden ze ons ook een vraag en probeerden we zo goed en zo kwaad als het ging antwoord te geven. En vandaag was onze eerste echt spannende dag: we moesten elk alleen naar een néni om daar te kletsen. Dat was best spannend want mijn Hongaars is nog steeds niet zo best. Ik ken nu behoorlijk wat woorden en als Laci ons iets vertelt begrijp ik een heleboel, maar zelf zinnen vormen is heel andere koek. Toch heb ik het er best aardig vanaf gebracht, al zeg ik het zelf. Ik heb met de vrouw in kwestie – ze was 81 geloof ik – en ook een tijdje met haar dochter van 51 gesproken over haar familie, mijn familie, over het feit dat haar kleinzoon die dag jarig was (joepie, ik kreeg zelfgebakken taart!) en over haar bril. Ze droeg namelijk een bril die niet veel hielp. Ik vroeg of ze mijn bril wilde proberen en toen bleek ze ineens veel beter te kunnen zien. Best triest dus dat ze een behoorlijk sterke bril nodig heeft maar dat daar blijkbaar geen geld voor is.
Verder ben ik afgelopen woensdag t/m zondag in Slavske geweest, een plaats hier 2,5 uur vandaan voor de on arrival training van EVS. Ik zag er eerst een beetje tegenop omdat ik al een on arrival training in Beregszász had gehad en ook al een goede voorbereidingstraining van Togetthere, maar de training bleek uiteindelijk erg leuk en ook nog eens nuttig te zijn. Dat was vooral gister het geval. We moesten toen bedenken wat voor eigen initiatieven we in onze projecten wilden inbrengen en we moesten een plan opstellen hoe we dat wilden doen. Nou hebben wij een behoorlijk vastgesteld programma, maar ik heb toch wat goede ideeën op kunnen doen die ervoor zorgden dat ik direct weer meer gemotiveerd was om aan de slag te gaan. Het nadeel van al die weken met nauwelijks werk is namelijk dat je op een gegeven moment ook niet zo’n zin meer hebt om aan het werk te gaan. Verder was het leuke van die training dat we nu contacten hebben in de grote steden van Oekraïne (Lviv, Kiev, Odessa) en Moldavië (Chisnau).
Nog even over ons werkschema: dat begint elke dag om 8.00 uur met een kerkdienst. We zijn niet verplicht daar heen te gaan, maar we hebben al gemerkt dat het zeer gewaardeerd wordt als we wel komen. Elke keer dat een van ons niet gaat, wordt er gevraagd waar diegene was. Tot nu toe ben ik nog niet zo vaak geweest omdat we ook nog niet aan het werk waren, maar het is ergens wel een fijn begin van de dag. Dus waarschijnlijk zit ik het komende jaar flink wat dagen in de kerk. Zo ’s ochtends vroeg zijn er beduidend minder mensen (een man of 30) dan op zondag tijdens de gewone dienst (een paar honderd). Het valt dan ook extra op als we er wel of niet zijn.
Na de dienst, om half negen, is er een soort van korte briefing waarin ons verteld wordt wat de bijzonderheden van de dag zijn. Althans, zo gaat het in theorie. In praktijk wachten we op Laci en vertrekken we ergens tussen half negen en negen uur naar de néni’s. Dan werken we tot een twaalf uur, hebben een warme lunch en ’s middags werken we van een tot vier. Maar nogmaals, dit is de theorie. De praktijk is elke dag anders, maar daar raken we aan gewend. Dan zijn er ’s avonds de verschillende jeugdgroepen van de kerk waar we heen kunnen. Ik denk niet dat ik alle groepen ga volgen, maar een of twee waarschijnlijk wel.
Al met al zijn onze weken de laatste tijd best goed gevuld zodat er nauwelijks meer tijd voor verveling is!
-
30 September 2013 - 22:20
Jan Willem:
Hoi Annika, Wat fijn dat je nu lekker aan de slag bent. Dat maakt de dag een stuk leuker. En wat een ervaringen heb je al opgedaan. Je bent pas 1,5 maand in Oekraïne maar je hebt al best veel meegemaakt. En ook knap dat je met weinig taalonderwijs al behoorlijk Hongaars verstaat, want dat is een van de moeilijkste talen die er bestaan. We moeten maar gauw een datum in november prikken om je op te zoeken. Dan hebben we ook een plaatje bij je praatje. Het ga je goed. Tot skypes. -
01 Oktober 2013 - 11:01
Elise:
wat leuk, hongaars lijkt me echt een moeilijke taal om te begrijpen en te spreken! Hoe zijn de kerkdiensten daar?
veel succes met alles, groetjes, ELise -
02 Oktober 2013 - 14:07
Sanneke:
Haai An! Fijn dat je lekker kan werken en kerken ;) De kerkdiensten duren gelukkig maar een half uurtje, anders moet je er wel heeeeel vaak zijn. Dan kun je net zo goed non worden... Inderdaad zielig dat het vrouwtje geen nieuwe bril kan kopen. Ik heb nog wel een oude bril liggen die ze mag hebben :) (met -7 ofzo).
Ben benieuwd wat voor rare dingen je de afgelopen tijd weer hebt gegeten. Gegrüsset! -
02 Oktober 2013 - 18:47
Elvira:
Ha Annika,
Leuk om te lezen dat je nu echt aan het werk bent! En goed bezig met je Hongaars, dat je nu al hele gesprekken kunt hebben met oudere nenís! Fijn zeg! Ik kijk uit naar je volgende verhalen, leuk om te lezen hoe je leven daar is!
Goede tijd daar. veel plezier en succes! -
03 Oktober 2013 - 11:54
Marian:
Hoi Annika, wat een ervaringen al! En echt knap dat je je al wat redden kunt in het Hongaars, dat schijnt echt heel veel naamvallen te hebben...
Ben benieuwd wat je de komende weken zult beleven, succes met alles.
Groetjes Roelof en Marian -
04 Oktober 2013 - 12:35
Lieke:
Klinkt goed!! Succes meis!
-
08 Oktober 2013 - 11:00
Adinda:
Hey Annika,
Leuk om weer van je te lezen! En dapper dat je je redt in het Hongaart bij die oude dametjes! Ik zag een paar foto's op facebook, was dat de arrival training van EVS? Zag er gezellig uit iig! Hier alles prima, ik ben veel aan het werk en...heb een auto gekocht! Was wel even wennen, maar ondertussen zoefff ik nu over de autoweg en snelweg naar mijn werk, scheelt toch weer een paar uur per dag. :-)
Werkze daar en fijn dat je een vaste structuur hebt!
Groetjes! -
15 Oktober 2013 - 12:15
Ineke Grootemaat:
Ha Annika, wat leuk om te lezen wat je allemaal beleeft in de Oekraïne. Uit het Gemeentenieuws begreep ik dat ik je zo ook kan bereiken, dus dat doe ik bij deze. Ik heb bewondering voor wat je daar allemaal doet. Petje af hoor. Ik zal je blijven volgen om zo goed op de hoogte te blijven. Ik begreep van je moeder dat Gera ook nog heel even jou kant op probeert te komen. Ben benieuwd of dat is gelukt.
Veel succes daar en alle goeds uit Venray! Groetjes! -
19 Oktober 2013 - 19:46
Marije:
Hee Annika,
Leuk om te lezen waar je allemaal mee bezig bent. Wat fijn dat je daar ook wat kan zingen en dat je al gesprekken kan voeren in het mysterieuze Hongaars! Mis je thuis wel of heb je daar geen tijd voor met al je bezigheden? Veel plezier en werk ze daar!
Groetjes,
Marije
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
