Nog geen werk, maar wel een koor en een band
Blijf op de hoogte en volg Annika
11 September 2013 | Oekraïne, Berehove
De vorige keer schreef ik dat we uitleg zouden krijgen over ons werk. Die uitleg hebben we ook zeker gekregen, maar helaas met de mededeling erbij dat we nog twee weken moesten wachten voor we echt aan de slag konden. Een van de pastores van de kerk vond het namelijk beter dat we eerst nog twee weken de taal zouden leren. Hij had alleen niet bedacht hoe we dat moesten doen, dat was een beetje jammer. Volgens mij leer je het meest door met mensen te praten en gewoon aan de slag te gaan, maar dat mocht dus niet.
Omdat we (of misschien vooral ik) echt niet wisten hoe we onze dagen door moesten komen heb ik vorige week gevraagd of we niet toch iets konden doen. Dat kon gelukkig: vrijdagmiddag ben ik met Laci, de diaconaal werker van de kerk, mee geweest op zijn tocht langs bejaarde vrouwen, om eten rond te brengen. Dit wordt ook een van mijn taken, dus het was leuk om alvast een rondje mee te lopen. De meeste vrouwen leven in piepkleine huisjes van een tot drie kamers. Sommigen wonen op de derde of vierde verdieping van een flat maar zijn nauwelijks meer in staat om te lopen. Ik vraag me af of ze hun huis nog wel eens uitkomen. Het rondbrengen van eten is dus tevens meteen een sociaal moment in de week voor deze vrouwen. We hadden vrijdag alleen helaas nauwelijks tijd om te blijven kletsen omdat Laci een trein moest halen. Maar goed, ik heb in ieder geval vast een deel van mijn werk gezien en dat valt gelukkig niet tegen!
Verder hebben we maandag Margarett, de vrouwelijke pastor, geholpen met het schoonmaken van haar nieuwe huis. De vloer was ongelooflijk smerig en in plaats van een stofzuiger moesten we een bezem gebruiken. En met een doek met water en zeep over de vloer boenen. Het voelde alsof ik vijftig jaar terug was in de tijd.
Daarnaast heb ik nu twee keer meegezongen in het kerkkoor. Het is een klein koor (SATB = 7-4-3-8 ofzo) maar lang niet slecht. Ik heb beide keren alt gezongen maar ga toch maar switchen naar de sopranen, dat zingt denk ik toch fijner. Helaas mogen we de komende twee weken niet meer meezingen omdat het koor 21 september een concert geeft. Ik kan me voorstellen dat de dirigente er niet vrolijk van wordt dat er vlak voor het concert ineens drie mensen mee komen zingen die én de taal niet spreken én de muziek niet kennen.
Gelukkig is er op woensdag ook nog een worshipband waarin we mee kunnen zingen. Vorige week vond ik het niet zo geslaagd, maar vandaag was het een stuk leuker. Ik kende de muziek nu beter en had mijn eigen bladmuziek, zodat ik tenminste de tekst kon lezen. Bijzonder was de dienst die direct na de repetitie was. Het was een worshipdienst voor de studenten van onze dormitory met dertig minuten preek. De eerstejaars studenten kregen een zegen en vervolgens werden wij ook naar voren gevraagd. Ook wij werden allemaal gezegend met een bijbelspreuk. Heel bijzonder. Wat ook wel apart was, was dat we als band (bestaande uit gitaristen en zangers) vooraan moesten staan en met ons gezicht naar de studenten moesten zingen. Logisch natuurlijk als je in de band zit, maar het was wel even wennen, na slechts twee keer oefenen.
Nog wat interessante wetenswaardigheden over het leven hier tenslotte:
Het meest opvallend in het straatbeeld – naast de slechte wegen en oude auto’s – is het feit dat ze hier nog gebruik maken van paard en wagen. En niet alleen heel sporadisch, maar ik zie ze regelmatig voorbijkomen.
Iets anders opvallends is dat mannen alleen mannen een hand geven ter begroeting. Het is best gek om te zien dat wanneer we nieuwe mensen ontmoeten of wanneer we mannen tegenkomen die we al kennen, alleen Tobias en Francesco een hand krijgen. Zie hier een duidelijk geval van cultuurverschil!
Hmm, ik wilde afsluiten met iets als: het weer hier is gelukkig een stuk beter dan in Nederland. Maar helaas: dat blijkt niet helemaal het geval te zijn. Vandaag miezerde het en was het een graad of 18 en de komende dagen blijft het een beetje dit weer. Lekker Hollands dus.
Tot de volgende keer!
Annika
Omdat we (of misschien vooral ik) echt niet wisten hoe we onze dagen door moesten komen heb ik vorige week gevraagd of we niet toch iets konden doen. Dat kon gelukkig: vrijdagmiddag ben ik met Laci, de diaconaal werker van de kerk, mee geweest op zijn tocht langs bejaarde vrouwen, om eten rond te brengen. Dit wordt ook een van mijn taken, dus het was leuk om alvast een rondje mee te lopen. De meeste vrouwen leven in piepkleine huisjes van een tot drie kamers. Sommigen wonen op de derde of vierde verdieping van een flat maar zijn nauwelijks meer in staat om te lopen. Ik vraag me af of ze hun huis nog wel eens uitkomen. Het rondbrengen van eten is dus tevens meteen een sociaal moment in de week voor deze vrouwen. We hadden vrijdag alleen helaas nauwelijks tijd om te blijven kletsen omdat Laci een trein moest halen. Maar goed, ik heb in ieder geval vast een deel van mijn werk gezien en dat valt gelukkig niet tegen!
Verder hebben we maandag Margarett, de vrouwelijke pastor, geholpen met het schoonmaken van haar nieuwe huis. De vloer was ongelooflijk smerig en in plaats van een stofzuiger moesten we een bezem gebruiken. En met een doek met water en zeep over de vloer boenen. Het voelde alsof ik vijftig jaar terug was in de tijd.
Daarnaast heb ik nu twee keer meegezongen in het kerkkoor. Het is een klein koor (SATB = 7-4-3-8 ofzo) maar lang niet slecht. Ik heb beide keren alt gezongen maar ga toch maar switchen naar de sopranen, dat zingt denk ik toch fijner. Helaas mogen we de komende twee weken niet meer meezingen omdat het koor 21 september een concert geeft. Ik kan me voorstellen dat de dirigente er niet vrolijk van wordt dat er vlak voor het concert ineens drie mensen mee komen zingen die én de taal niet spreken én de muziek niet kennen.
Gelukkig is er op woensdag ook nog een worshipband waarin we mee kunnen zingen. Vorige week vond ik het niet zo geslaagd, maar vandaag was het een stuk leuker. Ik kende de muziek nu beter en had mijn eigen bladmuziek, zodat ik tenminste de tekst kon lezen. Bijzonder was de dienst die direct na de repetitie was. Het was een worshipdienst voor de studenten van onze dormitory met dertig minuten preek. De eerstejaars studenten kregen een zegen en vervolgens werden wij ook naar voren gevraagd. Ook wij werden allemaal gezegend met een bijbelspreuk. Heel bijzonder. Wat ook wel apart was, was dat we als band (bestaande uit gitaristen en zangers) vooraan moesten staan en met ons gezicht naar de studenten moesten zingen. Logisch natuurlijk als je in de band zit, maar het was wel even wennen, na slechts twee keer oefenen.
Nog wat interessante wetenswaardigheden over het leven hier tenslotte:
Het meest opvallend in het straatbeeld – naast de slechte wegen en oude auto’s – is het feit dat ze hier nog gebruik maken van paard en wagen. En niet alleen heel sporadisch, maar ik zie ze regelmatig voorbijkomen.
Iets anders opvallends is dat mannen alleen mannen een hand geven ter begroeting. Het is best gek om te zien dat wanneer we nieuwe mensen ontmoeten of wanneer we mannen tegenkomen die we al kennen, alleen Tobias en Francesco een hand krijgen. Zie hier een duidelijk geval van cultuurverschil!
Hmm, ik wilde afsluiten met iets als: het weer hier is gelukkig een stuk beter dan in Nederland. Maar helaas: dat blijkt niet helemaal het geval te zijn. Vandaag miezerde het en was het een graad of 18 en de komende dagen blijft het een beetje dit weer. Lekker Hollands dus.
Tot de volgende keer!
Annika
-
11 September 2013 - 23:40
Jan Willem:
Hoi Annika, goed verhaal. En mooi dat je alvast met het rondbrengen van eten kon beginnen. Oekraïne heeft jarenlang onder het communistische regiem vergeten om zelfstandig te handelen en te denken. Dat is zo maar niet in een paar jaar veranderd. Je ziet dit wat afwachtende gedrag meer in oost europese landen. Maar steek je handen maar vast lekker uit de mouwen. Uiteindelijk wordt dat best wel gewaardeerd. Succes. -
12 September 2013 - 15:48
Elise:
hoi annika,
leuk om al je verslagen te leven, het klinkt als een andere wereld, lijkt wel een beetje op toen ik in roemenie was!
Dank je wel voor je kaart in mijn afscheidsschoenendoos, zo was je er toch een beetje bij afgelopen zondag bij mijn afscheid van de LSE:)
heel veel succes en plezier, en tot het volgende verhaal
groetjes, Elise -
20 September 2013 - 10:10
Christa Quak:
Fantastisch Annika, mooi verhaal, en nog echt ook. Je pakt het heel goed aan door alvast wat te werken daar. Dar is beter dan zomaar rondhangen. Daar leent het weer zich ook niet voor lees ik. Veel succes toegewenst. Ik kijk uit naar je volgende brief,
Christa. -
25 September 2013 - 11:03
Adinda:
Hey Annika,
Leuk om weer eens wat van je te lezen! Jammer dat jullie niet direct aan de slag kunnen, maar goed dat je zelf initiatief neemt! Zingen in een koor is ook meteen een goede integratie! En wat betreft het weer, wij mogen blij zijn als het hier 18 graden is. Heeft afgelopen tijd flink geregend! :-(
Sterkte komende tijd en houd ons op de hoogte! Groetjes!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
