Nog een laatste verhaal: geld uitgeven!

Ik ben alweer bijna twee weken terug, maar er is toch nog een verhaal dat ik graag wil vertellen. Het gaat om een project dat in januari (of eigenlijk al in november) startte en dat ik pas een paar dagen voor vertrek heb afgerond.
Eind november kreeg ik te horen dat mijn kerk in Venray in januari een van de collectes aan de ouderen in Oekraïne wilde schenken. Hartstikke mooi! Nadat ik een stukje voor het gemeentenieuws van januari had geschreven, werd er (samen met nog wat losse giften) in totaal een bedrag van 395 euro opgehaald. Dat was een super bedrag, en zeker in Oekraïne. En dankzij de voortdurende onrust in het land steeg de prijs van de euro steeds meer, waardoor ik steeds meer grivna’s voor ‘mijn’ euro’s kon krijgen.
In februari werd het geld op mijn rekening gestort, waardoor ik kon beginnen met uitgeven. Maar zo gemakkelijk was dat nog niet. Ferenc, de hoofdpastor, wilde graag dat elke oudere wat kreeg en dat ik dus niet de ene néni wel en de andere niet iets zou geven. Ook moest naar elke oudere een ouderling mee omdat Ferenc bang was dat ik alleen niet duidelijk kon maken dat ik deze hulp niet gaf als vrijwilliger, dat het dus niet míjn geld was, maar dat het van mijn kerk was.
Nou, dat moest dan maar. Bleef de vraag over: wat te geven? Na overleg met Laci, zijn vrouw, een van de ouderlingen en mijn ouders, hebben we besloten om voor alle 45 ouderen die we bezochten een klein pakketje samen te stellen. Een pakketje met wat nuttige spullen, als een extraatje. Aan iedereen wilden we ongeveer 100 grivna (ruim 6 euro) uitgeven zodat we nog zo’n 1500 grivna over zouden houden voor wat grotere dingen.
Het was uiteindelijk begin april toen we hadden besloten wat we in de pakketten wilden doen. Samen met Laci ben ik een aantal keer naar de markt en de boekhandel gegaan om daar van alles en nog wat in te slaan. En dan merk je wel weer cultuurverschillen: Laci weigerde mij te laten helpen bij het sjouwen. Ik ben een meisje, ik moet nog kinderen baren, dus ik mag geen zware dingen tillen! (Op de grond zitten is trouwens ook verboden: de grond is koud en ook dan kun je geen kinderen krijgen!) Hij was niet te overtuigen…
Wat je in Oekraïne voor iets meer dan 6 euro kunt kopen is trouwens ongelooflijk! Voor iedereen hebben we een stevige plastic tas gevuld met een handdoek, theedoek, thee of koffie, een boekje met gebeden voor elke dag, een paar sokken, een theeglas, shampoo, zeep, waspoeder, een kilo appels en een kaart met een groet van de Protestantse Gemeente Venray. Ik wilde alles eigenlijk voor Pasen rondgedeeld hebben, maar dat is helaas niet gelukt.
Omdat het nogal lastig zou worden om alle ouderlingen zover te krijgen om met mij mee te gaan (voor elke zoveel straten is er namelijk een andere ouderling verantwoordelijk), besloten Laci en ik dat het ook wel prima was als wij de pakketten met zijn tweeën rond zouden brengen.

En toen kneusde Laci zijn voet en kon hij drie weken niet werken.
Dus werd het mei. En het werd juni.

En toen konden we eindelijk beginnen met rondbrengen! Samen met Laci ben ik in de auto gestapt en hebben we in een paar dagen tijd alle tasjes afgeleverd. Toen Laci een dag niet kon werken, besloot ik dat ik het ook prima zelf kon doen. Ik had gezien hoe hij het aanpakte en mijn Hongaars was goed genoeg om uit te leggen waar dit cadeau vandaan kwam.
Sommige mensen reageerden heel lauw op het cadeautje, maar een van mijn néni’s was dolenthousiast: ze haalde meteen alles uit de tas en keek alsof Sinterklaas haar net cadeautjes had gebracht.
Het feit dat niet iedereen even blij was, komt denk ik deels doordat de meesten ook via een andere organisatie worden gesponsord. Ze krijgen dus al vier keer per jaar een pakket met levensmiddelen. Het lijkt dus bijna een soort gewenning: “o, weer een pakketje”. Maar natuurlijk reageert ook ieder mens anders.
Wat me wel echt tegenviel is dat een van mijn néni’s later zei: “je had van dat geld beter medicijnen of eten voor me kunnen kopen”. Misschien mag ik het niet denken, maar ik dacht toch: “een beetje meer dankbaarheid mag wel hoor!”.

Maar goed, de tasjes waren rondgedeeld en ik had nog zo’n 1500 grivna over. Wat daarmee te doen? Ik besloot dat aan een aantal ouderen uit te geven die duidelijk ergens behoefte aan hadden. Zo heb ik voor Piroska néni (die zeurde over het pakketje) een wandelstok gekocht en medicijnen voor haar ogen, waardoor ze in ieder geval het komend half jaar minder problemen met haar ogen heeft.
Met Erzsika néni (die na een aantal jaar weer zelf de straat op ging) ben ik naar de markt gegaan en hebben we nieuwe schoenen gekocht. Volgens mij schoenen voor kinderen of tieners, maar zij was er helemaal blij mee.
Mária néni, een van de vrouwen die lunch krijgt, had al maanden eerder gezegd dat ze een hoeslaken, dekbedovertrek en kussensloop nodig had, dus die hebben we voor haar gekocht.
Van Marta néni, een van de vrouwen waar Francesco heen ging, wist ik ook al maanden dat ze een nieuwe koelkast nodig had. Al jaren eigenlijk. Dus ik besloot van de laatste 1000 grivna een koelkast voor haar te kopen.
Laci had een goede tweedehandse gevonden. Die was 1200 grivna, maar we dachten dat Marta néni zelf ook wel wat bij kon dragen. En dat kon ze! Toen ze hoorde dat we een koelkast voor haar hadden gekocht maar ze wel zelf 200 grivna bij moest leggen, riep ze uit: “ik kan zelfs 500 grivna geven!” Dat was heel mooi, maar nu zat ik weer met geld dat ik uit moest geven.
Laci had daar wel een goede oplossing voor: hij had laatst luiers voor ouderen gekocht en die zijn best duur. Ik heb hem dus geld voor twee of drie pakketten luiers gegeven. Dit was op 10 juli, minder dan een week voor mijn vertrek. Maar beter laat dan nooit, niet waar?
De laatste 20 grivna heb ik uiteindelijk op de dag van vertrek in de collectebus van de kerk gedaan. Zo is al het geld goed terecht gekomen!