Een werkweek

Ik geloof dat ik de laatste maanden niet veel meer heb verteld over mijn werk, dus bij dezen een verslag over de afgelopen week.
Maandagochtend begon ik mijn dag bij Eliszka néni. Van haar krijg ik altijd een flink ontbijt voorgeschoteld, dit keer bestaande uit káposzta (met rijst gevulde koolbladeren). Eliszka néni praat altijd een heleboel en net toen ik besloot dat ik maar eens wilde gaan, vroeg ze me te helpen met het ophangen van een gordijn voor haar deur, tegen de vliegen. Ik moest een paar spijkers in de muur slaan. Op zich niet zo’n probleem, alleen was de muur nogal zacht en viel alle kalk naar beneden. Nem baj! (Geen probleem), want het gordijn zou daar toch voor komen te hangen. Maar ik voelde me toch een beetje schuldig. Gelukkig hing het gordijn uiteindelijk wel goed. Daarna heb ik de planten water gegeven die boven de deur op een richel stonden. Heb ik me ook weer verdienstelijk gemaakt.
Op dinsdag hebben Tabita en ik een beetje in de tuin van het bejaardenhuis gewerkt. We moesten het onkruid dat gemaaid was op hopen vegen. Prima werk, maar het begon te regenen, dus moesten we er al snel mee ophouden. Toen hebben we nog maar wat met de bejaarden gepraat en ’s middags heb ik Rummikub en een kaartspel dat ik niet begreep met Rózi (een meisje dat ik wekelijks bezoek) en haar broertje en zusjes gespeeld.
’s Avonds zijn we naar de Engelse Bijbelstudie geweest. Sinds begin mei zijn er twee Amerikanen die elke week een Engelse Bijbelstudie organiseren. Erg interessant, het is minder streng dan de gereformeerde kerk hier en het grote voordeel is dat ik alles versta. Na afloop is er altijd nog wat lekkers en kletsen we nog na. Helaas is aanstaande dinsdag al de laatste keer, dan gaan de Amerikanen weer naar huis.
Op woensdag waren we voor het laatst in de Roma school. Deze week was de laatste schoolweek en aangezien wij alleen op maandag, dinsdag en woensdag helpen bij de naschoolse opvang, was woensdag de laatste dag. We waren met z’n allen gekomen. Toen ik binnenkwam, riep een van de jongens enthousiast: Annika-néni! Dat is toch een leuke ontvangst, niet waar? De laatste weken waren er steeds slechts vier of vijf jongens, maar dit keer waren er acht kinderen, onder wie twee meisjes. We hebben wat met ze getekend en later heb ik gekleurd papier tevoorschijn gehaald. Daar reageren de kinderen altijd vol enthousiasme op want dat betekent dat ze mogen vouwen. Ik heb ze een keer geleerd een hond te vouwen en een andere keer een kikker, maar zelf bleken ze ook heel wat te kunnen. Het was woensdag allemaal nogal chaotisch want we hadden ook twee camera’s meegenomen waar de kinderen mee aan de haal gingen. De eerste maanden probeerde Tibi bácsi (de leraar) de kinderen nog tot de orde te roepen als er zoiets gebeurde, maar nu vond hij het allemaal prima. Hij is zelfs een aantal minuten weg geweest zonder te zeggen waar hij heen ging. Maar de kinderen kennen ons goed en we spreken nu genoeg Hongaars om een beetje met ze te communiceren en ze zelf onder de duim te houden. Bovendien, kinderen moet ook een beetje kunnen rondrennen en gek doen.
Meestal gaan we nog een half uurtje naar buiten maar het miezerde, dus zijn we het hele uur binnen gebleven. Aan het einde hebben we de kinderen nog iets lekkers gegeven. Het was wel een gek idee dat we ze nu misschien nooit meer zullen zien, in ieder geval niet meer in schoolsetting.
Donderdag was het Hemelvaart en was er om tien uur een kerkdienst. Daarna heb ik nog een néni bezocht en ’s middags nog een. Ik kwam toen onderweg Mirjam tegen, een Nederlandse vrijwilligster die hier nu bijna twee jaar woont. Ze is met mij mee geweest en samen zijn we een uurtje bij mijn néni op bezoek geweest.
Vrijdagmiddag moesten we lunch rondbrengen. Dat doen we normaal gesproken op donderdagmiddag maar vanwege Hemelvaart was het verplaatst naar vrijdag. Bij een van de mensen bij wie ik de laatste weken lunch rondbreng krijg ik altijd pálinka te drinken. Dit keer was het “wel een beetje sterk”: ongeveer 70%. Slik… Dat was inderdaad vrij sterk, alsof je puur alcohol drinkt. De man van wie ik dat krijg ligt al een jaar of 24 aan bed gekluisterd. Hij heeft op zijn 52ste een ongeluk gehad en is grotendeels verlamd. Zijn vrouw zorgt dag en nacht voor hem maar dat wordt behoorlijk zwaar nu zij ook 76 is. Ik heb een groot respect voor die man en zijn vrouw want in plaats van alles negatief te zien staan ze redelijk positief in het leven. Dat lijkt me niet makkelijk als je 24 uur per dag op bed ligt.
Vandaag (zaterdag) ben ik met Tabita, Theresa, Anette en Tobias naar Mukacevo (Hongaars: Munkác) geweest, een stadje hier in de buurt. Ik had daar al eens het kasteel bezocht, maar nu hebben we ook de markt en het overdekte winkelcentrum bekeken. Mukacevo is niet heel veel groter dan Beregszász, maar wel een stuk moderner wat betreft winkels. Ook de markt was een stuk georganiseerder en ik vermoed ook hygiënischer. Zie ook bijgevoede foto’s!