Néni's voorstellen deel 2

Hierbij deel twee van mijn néni-voorstelronde. Ik heb sinds mijn vorige blog nog twee vrouwen erbij gekregen, dus hen zal ik hier ook introduceren.

Op maandagochtend start ik vaak bij Rózsiká néni. Ik heb wel eens over haar geschreven. Ze woont bij haar dochter en schoonzoon in huis en ziet niet goed. In het begin klaagde ze altijd dat ze mijn bril wilde hebben. Dat doet ze nu niet meer, maar ze zegt wel altijd als ik er ben dat zie niet goed kan zien. Dat is ook vervelend, dat begrijp ik best, maar ik kan er weinig aan doen. Als ik bij haar kom, is ze meestal tv aan het kijken. Er is een serie op de Hongaarse tv die elke ochtend wordt uitgezonden en veel ouderen volgen de serie. Het is een of andere Japanse (uiteraard nagesynchroniseerde) serie over een koning en zijn hofhouding.
Samen kijken we dan een tijdje tv en ik vertel wat ik voor nieuws heb meegemaakt. Rózsiká néni praat niet veel uit zichzelf, dus onze conversaties zijn meestal niet lang. Maar ze vindt het geloof ik op zich al fijn dat ik er ben en dat we samen tv kijken.
Na een half uurtje komt haar schoonzoon meestal binnen met een ontbijt: twee sneetjes getoast brood met varkensvet en zout. Best lekker. Samen met Rózsiká néni ontbijt ik dan (mijn tweede ontbijt van de dag.) Daarna haal ik haar tas met haar liedboek, pak de mijne erbij en samen zingen we dan een paar liederen. Dan is er meestal al een uur voorbij en moet ik weer gaan, naar de volgende néni.

Dat is dan vaak Piroska néni. Piroska betekent Roodkapje en het is de bijnaam van veel vrouwen die Aranka heten. Piroska néni woont alleen en kan niet goed meer lopen. Ze loopt heel erg krom, maar ze doet nog wel veel zelf in huis. Twee weken geleden maandag kwam ik bij haar en toen vertelde ze me dat ze geprobeerd had een lamp te verwisselen. Ze was daarvoor op een krukje geklommen. Leek mij niet zo veilig, dus ik heb die lamp maar voor haar verwisseld. Met haar praat ik over verschillende dingen, ik laat het van haar afhangen waar ze het over wil hebben. Meestal gaat dat wel goed. Ze geeft me vaak een stuk fruit mee. Ik probeer het meestal te vermijden dat ik het daar moet eten omdat ik vlak daarna moet lunchen en ik vaak daarvoor bij Rózsiká néni al heb gegeten. Ja, het is een zwaar leven als vrijwilliger!

Dan zijn er Aranka néni en Ibuja néni. Aranka woont alleen, maar wel tegenover haar zoon. Met haar is het soms lastig communiceren omdat ze niet veel uit zichzelf vertelt. Ze denkt ook nog steeds dat ik veel niet begrijp en spreekt daarom extra langzaam en extra weinig. Wat het niet echt makkelijker maakt. Maar ik heb ontdekt dat zij ook erg van zingen houdt. Twee weken geleden wilde ze maar niet stoppen: ik zei een paar keer dat het nu genoeg was, maar ze luisterde niet en ging maar door. Toen ik al met mijn jas half aan stond, snelde ze naar een andere kamer om daar een andere liedbundel vandaan te halen waaruit ze wilde gaan zingen. Het was fijn dat ze het zingen zo waardeerde, maar het was bijna beangstigend om te zien dat ze maar niet wilde stoppen.

Ibuja néni woonde tot afgelopen zaterdag in een kamer bij haar dochter. Ze is slecht ter been, kan een arm niet gebruiken en met haar gezondheid gaat het ook niet goed. In haar kamer ruikt het altijd een beetje vreemd. Ik help haar soms met kleine dingen zoals het opnieuw inruimen van haar kast of het vastnaaien van een knoop aan haar kussensloop. Maar ik begrijp haar lang niet altijd goed en dat is soms wel frustrerend. Zingen met haar gaat wel, maar ze moet er meestal wel bij huilen. Ze heeft geloof ik geen gemakkelijk leven achter de rug en ze heeft het ook nu niet makkelijk. Maar sinds zaterdag woont ze in een klein bejaardentehuis. Ze zag daar enorm tegenop, maar toen ik er woensdag langsging, vertelde ze dat het eigenlijk toch een stuk beter was dan thuis. Ze ligt daar in een goed bed, in een ruime, lichte kamer en ze heeft een kamergenoot. De zusters zijn aardig en ze krijgt goed te eten, dus ik ben blij dat ze daar heen is verhuisd.

Tenslotte ben ik deze week voor het eerst bij twee (voor mij) nieuwe néni’s geweest: Eliszka néni en Erszika néni. De eerste is een vriendin van Piroska néni. Ze weet alles van alle mensen uit haar straat (waar ook Piroska, Erszika, Irén (een van de vrouwen bij wie ik lunch breng) en János (een van de mannen bij wie ik lunch breng) wonen, dus dat is wel grappig.
Erszika néni tenslotte houdt enorm veel van praten. Vanaf het moment dat ik daar binnenstapte tot het moment dat ik haar onderbrak om te zeggen dat ik toch echt moest gaan, was ze aan een stuk door aan het woord. Prima, want dan hoef ik niet zo veel te zeggen!